Wedstrijdverslag West Duitsland - Nederland

De 21e juni 1988 was niet alleen het begin van de zomer, het was het begin van een volksfeest dat bijna een week zou duren en werd vergeleken met de bevrijding in 1945. Die link met de tweede wereldoorlog werd die dagen vaker gemaakt, aangezien Nederland in de halve finale moest aantreden tegen West-Duitsland. Hetzelfde land dat Nederland van de wereldtitel had afgehouden in 1974, een deceptie die sindsdien voor een behoorlijk trauma had geleid bij menig voetballiefhebber en –speler.

De wedstrijd werd gespeeld in het Volksparkstadion van Hamburg dus moest Oranje, dat de groepswedstrijden allemaal in de buurt van het Ruhrgebied had gespeeld, verhuizen naar een hotel in de buurt van Hamburg. Dat hotel werd op het laatste moment echter toegewezen aan de Duitsers, waardoor Michels cs. in het hotel trokken dat eigenlijk was toegewezen aan de ploeg van Beckenbauer.

Het Intercontinental hotel van Hamburg lag midden in de stad, waardoor een rustige voorbereiding onmogelijk was, de koude oorlog die voorafgaat aan zo’n duel was dus begonnen. De Duitse schandaalpers deed ook een behoorlijke duit in het zakje door onder meer Michels voor ‘Stinkstiefel’ (Schijtlaars) uit te maken. Michels, gepokt en gemazeld in deze wereld, maakt dankbaar gebruik van deze ingrediënten door er een heerlijke motiverende soep van te koken die de spelers van het Nederlands elftal helemaal op scherp zette.

De wedstrijd begon voorzichtig, maar de spanning was voelbaar op de tribunes die verrassenderwijs toch vol zaten met Oranjefans, terwijl het lage aantal kaartjes dat de KNVB had gekregen ook al een punt van discussie was geweest. Bij rust stond het nog 0-0, ondanks wat kansen over en weer, waarbij vooral opviel dat de Duitsers er af en toe keihard ingingen en de Hollanders die acties met gelijke munt terugbetaalden. Zo werd Marco van Basten keihard getorpedeerd door de Duitse doelman Immel en ging Hans van Breukelen keihard door op Olaf Thon om hem vervolgens helemaal de huid vol te schelden.

De tweede helft was er één die niet snel vergeten zal worden, het begon met een Duitse aanval waarbij Jürgen Klinsmann het strafschopgebied inging, tegen Frank Rijkaard opliep en daarbij ten val kwam. De Roemeense scheidsrechter Igna was onverbiddelijk, hij gaf ondanks de protesten een strafschop, waarbij Van Breukelen hem een hatelijk applaus gaf en Adrie van Tiggelen hem de bal op de rug schoot. Van Breukelen zette zijn intimidatiespel voort door een poging te wagen Lothar Matthäus van slag te krijgen, maar de Duitse aanvoerder was niet onder de indruk. Hij schoot de bal met uiterste precisie in de rechterhoek en ondanks dat Van Breukelen er nog met z’n vingertoppen aan zat plofte de bal tegen het net, 1-0.

Enkele minuten later ging dezelfde Matthäus weer richting Van Breukelen om ditmaal net naast te schieten en vervolgens ter aarde te storten, waarop Van Breukelen hem iets toebeet dat hij achteraf niet wilde herhalen. Enige maanden later deed hij dit alsnog: “Ich hoffe das du focking sterbst!”

Rinus Michels nam maatregelen, hij bracht Kieft in het veld, hetgeen in de voorgaande wedstrijden meestal de doorslag gaf en ook deze avond goed uitpakte. Oranje kreeg het initiatief weer in handen, hetgeen resulteerde in een aanval waarbij Van Basten licht werd getoucheerd door Jürgen Kohler. Igna, die achteraf een beetje twijfelde over de rechtsgeldigheid van de eerder gegeven strafschop, greep de buiteling aan om wederom een penalty te geven die onberispelijk werd ingeschoten door Ronald Koeman.

It’s all square, zouden de Engelsen zeggen, maar het zou nog mooier worden. De Duitsers probeerden de wedstrijd naar een verlenging te spelen, maar Gullit cs. drukten door. Ze hadden, terecht, het gevoel dat er meer in zat en de ene aanval volgde de andere op, tot de 89e minuut. Koeman had de bal, stoomde op en gaf een pass aan Jan Wouters, die met een schitterende steekpass de bal richting de rechterhoek van het Duitse strafschopgebied speelde. Van Basten ging er achteraan met z’n cipier Kohler in de achtervolging, Van Basten was nét iets eerder bij de bal en schoot ‘m, glijdend, tegendraads langs Eike Immel in de linkerhoek. “Het Volksparkstadion is van Oranje!” schreeuwde de TV presentator en inderdaad, het kon niet meer mis gaan. Nederland ging andermaal naar een finale die in het Olympiastadion van München gespeeld zou worden.

Het feest op de tribunes en op het veld heeft nog uren geduurd, waarbij de spelers van het Nederlands elftal in polonaise over het veld gingen en Ronald Koeman te ver ging door z’n kont af te vegen met een Duits shirt. Het bleef die nacht nog lang onrustig in Hamburg en op de straten in Nederland…