Precies 20 jaar nadat het Nederlands elftal de tweede finale in successie had gespeeld, in Buenos Aires werd de WK finale verloren tegen Argentinië, mocht Oranje de derde finale spelen. Een andere overeenkomst was de plaats, het Olympiastadion van München was in 1974 dezelfde plaats waar destijds de WK finale werd verloren van West-Duitsland.

De Duitsers waren ditmaal in de halve finale al verslagen, waardoor de finale tegen de Sovjet Unie de ideale mogelijkheid was om eindelijk eens een prijs te winnen én tegelijkertijd af te rekenen met het München-syndroom.

De selectie had relaxed toegeleefd naar de finale, de heren hadden na de halve finale flink de bloemetjes buiten gezet in een Hamburgse nachtclub, waarna de reis richting Beieren werd aanvaard. In München hadden een aantal spelers, onder wie Ruud Gullit, nog een bezoek gebracht aan het concert van Whitney Houston in de Olympiahalle. Waarna ze bondscoach Michels nog in het zonnetje hadden gezet en hem namens de gehele selectie een gouden horloge mét inscriptie te geven. Het werd Michels bijna te veel, hoewel hij de spelersgroep nog wel duidelijk had gemaakt dat ze het horloge terug zouden krijgen als er niet gewonnen werd van de Russen.

Gelukkig voor Michels en het gehele Nederlandse volk werd de tegenstander niet onderschat, er was immers al een keer tegen hen verloren. Oranje ging voortvarend van start, maar in vergelijking met de eerste wedstrijd was de balans op het veld beter waardoor er minder gevaar was voor een messcherpe Russische counter.

Na ruim een half uur kreeg Nederland een corner, die werd weggewerkt, maar opnieuw het strafschopgebied werd ingeschoten, waar Van Basten de hoge bal terugkopte op Gullit die met alle kracht zijn hoofd tegen de bal sloeg om ‘m een fractie later tegen het net te zien spatten, 0-1!

In de tweede helft ging Nederland onverdroten door, hetgeen resulteerde in één van de mooiste goals ooit gescoord. Arnold Mühren kreeg aan de linkerkant, ter hoogte van de middenlijn de bal, deed een paar passen en schoot de bal richting Van Basten die zich voorbij de rechterhoek van het doelgebied bevond. De bal ging hoog door de lucht en iedereen was benieuwd of San Marco ‘m onder controle kon krijgen en z’n man uit kon spelen. Maar Van Basten had andere plannen, hij nam de bal in één keer op z’n slof waardoor de bal met een prachtige parabool over Dassajev heen ging om via het zijnet in het doel te ploffen!

Rinus Michels, en iedereen die het zag, kon het niet geloven en hield vol bewondering de hand voor z’n mond, de vele Oranjefans op de tribunes werden uitzinnig van vreugde! Twee nul voor met nog ruim een half uur te spelen, dit kon niet meer mis gaan.

Helaas was er één speler van Oranje die niet kon omgaan met deze spanning, keeper Hans van Breukelen vond het even later nodig om ver uit z’n doel, praktisch op de achterlijn een Russische aanval onschadelijk te maken. Hij deed dit met zoveel overdreven bravoure dat de Franse scheidsrechter Vautrot niets anders kon dan een strafschop toekennen. Vooral Frank Rijkaard schold Van Breukelen helemaal de huid vol, want hij had niets te zoeken op de plek waar hij de overtreding beging.

Van Breukelen kon maar één ding doen om z’n team tóch nog te redden en dat was precies wat hij deed, de stafschop van Belanov werd gestopt waarna het verzet bij de Russen brak en de wedstrijd rustig richting het einde kabbelde.

Nederland was Europees kampioen! Michels werd op de schouders genomen en Gullit was de eerste aanvoerder van Nederland die een beker in ontvangst mocht nemen.

Iedereen was door het dolle, maar juist de man die hier hoofdelijk aansprakelijk voor was wist de euforie te temperen, Marco van Basten sprak na de wedstrijd de woorden dat het allemaal prachtig was, maar ‘we moeten van de week allemaal weer naar de Supermarkt’.